pootjes in plassen

waarop luchtbellen drijven

de hemel regeert

5 oktober 25

nog maagdelijke wit

ligt zij daar gevierendeeld

bolster met stekels

28 september 25

hij volgt hoefsporen

ziet de billen van paarden

en amazones

17 september 25

bladranden raken

de rimpels op het water

de boom buigt gegrond

16 augustus 25

grassprietjes wiegen

op het ritme van haar pen

naast de picknickmand

4 augustus 25

een veld vol vleugels

de zon werpt haar stralen gul

op de volle kar

14 juli 25

een schriele wesp kruipt

langs blauweregentakken

naar het hemelsblauw

22 juni 25

hij speelt soms met vuur

van zacht tot hartstochtelijk

pianoklanken

22 juni 25

zeilboten kruisen

beide stuurlui begrijpen

de taal van de wind

3 juni 25

de duisternis valt

snel wordt zij voorbij gefietst

bij elke straatlamp

11 mei 25

omsloten door groen

enkel vogelgeluiden

ogen openen

10 mei 25

door bruggenbouwers

raken werelden elkaar

waar er ruimte is

27 april 25

een schriele wesp kruipt

langs blauweregentakken

naar het hemelsblauw

17 april 25

de waterdruppels

strelen eerst lenteblaadjes

daarna hun wortels

16 april 25

naam in zand gegrift

liefde wordt door getijden

gegriefd en gewist

10 april 25

blaadjes als noten

een lofzang waait door takken

een pluimstaart wiegt mee

7 april 25

knopjes op takken

die vogelgezang dragen

de zaag overheerst

2 april 25

op klotsend water

drijft een geeloranje bal

de zon gaat onder

1 april 25

de berk reikt hoger

dan de klimop klimmen kan

warmte voor knoppen

29 maart 25

met duimen draaiend

laat zij de tijd sneller gaan

vanuit haar zetel

11 maart 25

prille bloesemgeur

stralen op zijn witte bast

het berkensap smaakt

10 maart 25

even herenigd

de schaduw van de boom reikt

naar oude blaadjes

5 maart 25

water weerspiegelt

wolken als werelddelen

grenzeloos reizend

23 februari 25

het laatste laagje

smelt weg in de middagzon

het water vervelt

19 februari 25

de kracht van het mos

maakt zelfs de hardste steen zacht

ongeacht zijn vorm

15 februari 25

het avondlijk wit

draagt het zonlicht met zich mee

tot de ochtendstond

11 januari 25

Haiku voor 2025

Welke haiku past bij welk seizoen?

(het woordenspel overvleugelt weleens de regels van een zuivere haiku)

de dag gaat slapen

duister mengt warme woorden

met wat koele wijn

de wind wiegt bomen

die het gras net ontgroeid zijn

ze reiken naar meer

na wind en regen

buigt de zonnebloem oostwaarts

voor een nieuw seizoen

oude zelfklevers

herinneren aan tijden

die bleven plakken

ze ruikt niet echt fris

glijdt dan uit in de douche

nu is zij om zeep

de zandkorrel zoekt

een plekje om te schuilen

in de wandelschoen

de vloedgolf dondert

het zandkasteel bezwijkt snel

de kinderdroom volgt

paadje wit als sneeuw

zacht bewandeld door de wind

vol bloesemregen 

ik word opgewacht

en vlakbij het wespennest

uitstekend onthaald

water vloeit opwaarts

gejaagd door de wind - keert het

in de luwte weer

lege vogelkooi

de vogel is gevlogen

toen de kat thuis kwam

slechts één vogel fluit

tussen druipende blaadjes

andere zingen

voeten op de stoel

de zon op twee gelaten

blinkende ogen

twee witte paartjes

vlinderspel in volle vlucht

bij haagschaargeluid

dagpauwoog verpoost

warmte straalt van de kassei

beide in stilte

ze loopt op de zon

ik vraag me af wat ze zoekt

die vlieg op het raam

op nieuwe vijvers

legt de vorst na veel regen

een glanzend deken

één veldspitsmuisje

zij trapt er onachtzaam op

het was zo gepiept

verdroogde varens

speelveld voor de lage zon

tijd voor verwarming

bomen bewegen

zij staat stil met bolle buik

samen uitwaaien

zie twee eekhoorntjes

zigzaggend van weg naar berm

wie kan de boom in?

in het mulle zand

tolt de aarde om haar as

slechts een strandbal groot

stilstaand water

twee lichamen onbedekt

zachtjes kabbelend

mijn hond verdwijnt plots

in een sloot vol bladeren

verbaast duikt zij op

rare ontmoeting

de slak snelt haar huis in na

neus aan neus met hond

rimpels op het water

ook daarin ziet hij helder

dromende ogen

zon verwarmt aards rijm

vogelzang vult nevelen

woordeloos gedicht

met tien op een rij

eronder zitten er drie

vogelwiskunde 

het is zo fragiel

klampt zich vast aan grassprietjes

die kunst van spinnen

voeten marcheren

stap voor stap vervaagt geluid

wind ruist door het riet

een put in de weg

een man duikt over zijn stuur

in de waterplas

in morsecode

regenritme op het raam

dat duisternis draagt

wandelend onder

grijze wolk met witte rand

hij al grijs, zij wit

met een fijn penseel

tovert hij ook op het doek

lachende ogen

vanop het voetpad

aarzelend overstekend

pad en wandelaar

rillend steken zij

hun handen uit de mouwen

de spar uit de grond

de ooievaar schrijdt

over de gemaaide wei

als op een catwalk

aardappelogen

loensen bang naar de kookpot

met halfgare blik

haar ochtendpols klopt

het ritme van de regen

zo bonst ook zijn hart

de ochtend druilt nog

bij flarden geschenkpapier

genieten ze na

lichtjes fonkelen

ze verbinden onze straat

verlichten de tijd

als de zon opkomt

doet de laatste het licht uit

en de ogen toe

heel langzaam wentelt

een lepel zich in warmte

snel aan koffie toe

met lede ogen

lezen landbouwers over

het melkwegstelsel

flinterdunne laag

gevormd rond de rondingen

van de koude sloep

de verstrooide kok

is wat gul met de kruiden

dat laat niemand koud

klinkend als een klok

waar uren snel verstrijken

koekoek in de boom

nonchalant hoopje

kleurpotlodenmikado

voor kinderdromen

vlak voor de kijkhut

kijkt de jonge ree verrast

naar wie naar haar kijkt

verlaten kerkhof

kinderklanken gedenken

de laatste schoolbel

rode hulstbesjes

wuiven naar de passiebloem

twist ter seizoenen

hoogmis in het groen

het divers gebekte koor

zingt zeker niet mis

zon op de snoetjes

ritselende bladeren

het ruikt hier naar herfst

de haan kraait tweemaal

de man wacht op een derde

dan ziet hij het licht

bewegende kunst

Gedichtenstraatbezoekers

worden gelezen

de gebeten hond

aarzelt voor zijn wandeling

niet voor zijn brokken

de wolken plagen

de fietser die geen jas draagt

druppel voor druppel

de lucht is nog nat

hij draagt de kleur van de nacht

en fietst naar het licht

het eikenblad wordt

kleurrijker voor het loslaat

voor een nieuw begin

de piano glanst

haar dansschoenen vol glitter

het publiek ontbreekt

het laatste daglicht

volgt de galm van kinderpret

en ebt langzaam weg

boot op open zee

ogen zoeken dolfijnen

voeten vaste grond

op het rooster ligt

wiebelend door westenwind

een verdord blaadje

hij blaast op het boek

dat over orkanen gaat

bladzijden slaan om

het dwarrelend blad

landt één tak lager.  Ze zijn

voor even samen

blaadjes dwarrelen

ze verlaten de bomen

die de wind weerstaan

prille bloesemgeur

de zon op zijn witte bast

het berkensap smaakt

het beeld komt binnen

mondhoeken trekken omhoog

de haiku slaat toe

eendjes dobberen

eender hoe het water golft

volgen zij tevree

bakvis in de zee

ze schreeuwt hard om aandacht, dan

haalt ze zacht bakzeil

adem op adem

bij de eerste zonnestraal

rijst onze hartslag

het adamskostuum

ligt, nauwelijks gestreken

hier op het naaktstrand

het adamskostuum

dartelt doelloos in het rond

hier in het water

het adamskostuum

vindt rimpelloos aansluiting

hier in het rusthuis

wat een welvingen

welwillend duldt ze slagen

de kerktorenklok

een tak geschonken

door de wind aan het water

laat zijn boom niet los

slimme struisvogels

steken hun kop niet in zand

maar in de wolken

woorden vol liefde

inkt dringt diep in het blad dat

hij huilend verscheurt

op een dun takje

landen duiven dapper voor

krentenboomvruchten

hoogmis in het groen

het divers gebekte koor

zingt zeker niet mis

een dicht wolkendek

zonnestralen verblinden

vliegtuigpassagiers

slechts één vogel fluit

tussen druipende blaadjes

andere zingen

het kikkerorkest

klinkt luider dan de eenden

en de ooievaar

het bos druipt nog na

vogels zingen elk hun lied

water laat leven

in het voedselbos

zijn mensen en ideeën

om van te snoepen

@denboogerd

ijsblokjes smelten

op hete lavastenen

gans haar lichaam glanst

de lucht twijfelt licht

ze grenst aan wat duister is

wolken wachten niet

vijf ooievaars zien

wel twintig witte reigers

opeens opvliegen

de windstille dag

creëert kansen voor klokken

het hart te luiden

zichtbaar zorgeloos

twee spelende konijntjes

de werkmens haast zich

het laatste blaadje

groet gans bruin en uitgedroogd

de groene knopjes

haar handen volgen

in keramiek vormt zich haar

afdruk van indruk

vergeelde foto's

vallen uit een bruin album

in oranje vuur

Een triootje van haiku 

elegant glijdend

maakt hij aan de Eksterhoek

een sierlijke bocht

met een tijgersprong

duwt zij haar snoet in de grond

al is daar geen kat

twee paar horentjes

aanschouwen het gebeuren

ze mekkeren zacht

de haan kraait twee maal

de man wacht op een derde

dan ziet hij het licht

vuur van een gitaar

knus knetterende klanken

verwarmen het hart

steeds meer facetten

ziet zij nu ze stil blijft staan

in troebel water

het licht van de herfst

werpt warmte op droefheid

over wie verdween

mama 26/11/2009

de kleur van de bril

toont de wereld heel anders

aan wie hem opzet

de damp danst opwaarts

in de zon die neerwaarts straalt

een plas die sneeuw was

de dichter beschrijft

de trillingen die hij voelt

dichter bij haar hart

zeven uur gedicht

ze is er zo dadelijk ...

... het is nu acht uur

met harde stoten

gedreven door verlangen

zuigt het lam de ooi

onder zijn zolen

kraken takjes klein en groot

terwijl hij chips eet

ze windt om de wond

liefdevol windels, zonder

woorden in de wind

een ziekenhuisraam

spiegelt dreigende wolken

en heel warme zorg

in knetterend vuur

tonen geschaafde woorden

sierlijke krullen

kroezels kriebelen

in het midden van het bed

bemint hij haar haar

een kind op het strand

met de zon in haar handen

ziet papa stralen

over de tong gaan

woorden die stilte breken

sneeuw valt maar breekt niet

hij telt de sterren

reist er al dromend naar toe

en landt op de grond

dromen  in de trein

op het ritme van wielen

tikt de tijd sneller

de wind wiegt bomen

die het gras net ontgroeid zijn

en reiken naar meer

dravende paarden

dartelen door de golven

spetterende klank

de oude auto

hier getest en afgekeurd

rijdt elders verder

de bedelaar buigt

naar waar de wind naar toe waait

zij gaat met hem mee

net geen stilleven

aan het wateroppervlak

weerklinkt vogelzang

zij staat even stil

kijkt naar het opgroeiend bos

en ziet de wereld

de zon toont haar hart

op een canvas van wolken

kleuren vol liefde

de zoobezoekster

ze steekt de draak met de beer

beide brullen luid

graag zien heeft geen vorm

staat in de steen gebeiteld

woordeloos zichtbaar

vier warme woorden

vloeien als inkt uit zijn pen

vochtig vervagend

de verstrooide kok

is wat gul met de kruiden

dat laat niemand koud

in het halfduister

brandt binnenhuisverlichting

wat zachter buiten

die hondenhaartjes

ze zoeken elkaar steeds op

ongeacht hun kleur

liefde in het hart

rimpels in het aangezicht

mooier met de tijd

eendjes dobberen

eender hoe het water golft

volgen zij tevree

heerlijk hommeltje

stuift brommend tussen bloesems

ook wij zoemen zacht

luide beatmuziek

water met een grijze glans

aquagymsessie

de tractor doorkruist

sporen van ebbend water

en kleine pootjes

vlinder op de arm

onuitwisbare indruk

vol betekenis

ochtend op het strand

naast sporen naar de toekomst

lekkers in de zee

de zandkorrel zoekt

een plekje om te schuilen

in de wandelschoen

haan kraait in De Haan

de dame in de douche

ver van het water

dromen in de trein

op het ritme van wielen

gaat de tijd sneller

druppels en bubbels

bespelen het wateroppervlak

zij zwemt er onder

een bad op pootjes

ze maken er golven in

het water loopt weg

boot op open zee

ogen zoeken dolfijnen

voeten vaste grond

de lucht is zo dik

dat sterren onzichtbaar zijn

met open ogen

het licht blijft drijven

op het licht golvend water

avondzon aan zee

nog voor het ontbijt

de geur van versgemaaid gras

sterker dan koffie

een bloesemregen

linde gedroogd door de zon

zwevend op de wind

ze blijft snuffelen

een plekje voor een plasje

zoeken duurt zo lang

boven groen water

zit een reiger op een stok

wat grijs te wezen

één vijver verder

zit een reiger op een stok

wat wit te wezen

een oude tak ligt

verborgen onder doornen

zichzelf te wezen

zoemen in bloemen

bij een ietwat wilde wei

de klaprozenfans

de kettingzaag knaagt

lustig aan twee boomstronken

de bever verdwijnt

bij de picknickplaats

geurt het naar versgemaaid gras

en heerlijk eten

de boom groeit wat scheef

de klimop kronkelt rond hem

alsof hij recht staat

ik leg een steen neer

daarna maakt zij een paadje

van de grote hoop

ze laat sporen na

op wat nog nooit bevlekt was

de pen des dichters

ze groeien samen

elk jaar wat meer verstrengeld

liefde, natuurlijk!

klinkend als een klok

waar uren snel verstrijken

koekoek in die boom

bij de bedelstaf

liggen herinneringen

zomaar op een hoop

fladderend duifje

een takje in haar bekje

nestje voor eitjes

golven fluisteren

steeds liefdevolle woorden

voor het warme zand

de rode wouw roept

gracieus glijdend op wind

wat een kunstwerk

de maan krijgt rimpels

terwijl de wind dartel dolt

met de waterplas

operazanger

één toontje lager zingend

al staat hij hoger

in het mulle zand

tolt de aarde om haar as

slechts een strandbal groot

glanzende ogen

zien meer dan deze wereld

kijkend in elkaar

hij leest het menu

spurt dan weg uit de frituur

ze bakken playboys

hij duikt impulsief

de diepte van de Demer

verrast hem erg hard

de hond zonder staart

kwispelt kwistig vol blijdschap

niemand die het ziet

honden op wandel

baasjes volgen met plezier

zonnige babbels

steen in de ruimte

zijn tocht irrationeel

zijn zijn toch voelbaar

als de zon opkomt

doet de laatste het licht uit

en de ogen toe

natuurwaarneming

driehonderzestig graden

toch is het niet warm

bootjes van papier

dobberend op een beekje

vol kinderdromen

schip rust gehavend

weer wachtend op wild water

een jachtig bestaan

zij ruikt een parfum

hij haalt zijn slag nu toch thuis

man met een blauw oog

in haar rode jas

struint zij weg over de duin

de mist slokt haar op

de kunstenaar kleurt

bewust buiten de lijntjes

zo mooi, zijn stembrief

haag vol geluiden

wordt een ware wervelstorm

wanneer poes passeert

zij, perfecte huid

hij, de perfecte grasmat

kunststofcollectie

bewegende kunst

Gedichtenstraatbezoekers

worden gelezen

flinterdunne laag

gevormd rond de rondingen

 van de koude sloep

de reiger staat klaar

als een paal boven water

zeker van zijn vangst

de ree in het groen

snelt snel weg van de snelweg

glijdend op beton

het paartje huppelt

ze springen over plassen

en over haasjes

muziek masseert zacht

gespannen trommelvliezen

vingers trommelen

wind kamt rietpluimpjes

richting eenzame visser

warhoofd in de wind

haar ochtendpols klopt

het ritme van de regen

zo bonst ook zijn hart

de mist draagt geluid

verder dan je kijken kan

ongehoord gedrag

tussen de lijntjes 

zeggen woorden veel te vaak

wat hij niet bedoelt

de man met de mop

kan er echt niet om lachen

zo een vuile vloer

chocolade smelt

kleur in het melkpannetje

water in mijn mond

de kleine plas glanst

in de grote groene wei

beide raken me

mooie affiche

politie trad te laat op

festival liep uit 

duim en wijsvinger

krampachtig rond het potlood

dat liefde beschrijft

lichtjes fonkelen

ze verbinden onze straat

verlichten de tijd

krakend inzakkend

lichtbevroren bladerdek

zwaar geschrokken hond

de maand december

is in blijde verwachting

van verwachtingen

die laatste boom daar

draagt nog veel bladeren draagt

vol zonnestralen

de dronken vogel

koos, geplaagd door drie kraaien

snel het hazenpad

verdroogde varens

speelveld voor de lage zon

tijd voor verwarming

de kat in die boom

kijkt onrustig - maar mijn hond

kijkt haar er niet uit

rood gebakken lucht

in de oktoberoven

deken voor de nacht

klaproos in een barst

je verstomde me even

door jouw levenskracht

twee wijzers glanzen

de zon verlicht de toren

die soms naar haar wijst

hand in hand in hand

over generaties heen

hetzelfde gebaar

de mallemolen

ziet dat de wereld gek draait

terwijl hij stil staat

de flierefluiter

swingt doorheen de rest - maar is

deel van het orkest

wie doet er nu raar? 

curieus kijken schapen 

naar hij die niet graast

zon op de snoetjes

ritselende bladeren

het ruikt hier naar herfst!

bladeren vallen

alle soorten mengen zich

in de discussie

blaadjes dwarrelen

ze verlaten de bomen

die de wind weerstaan

de lucht is nog nat

hij draagt de kleur van de nacht

en fietst naar het licht

op een driepikkel

zit een broeder met één been

als op vier poten

grillig en statig

heersen wolken in de lucht

  spiegel voor bergen

die lege doos daar

ligt vol gebroken lampen

toch lijkt ze nog licht

de dobbelstenen

ratelen op de tafel

woorden in de lucht

het laatste daglicht

volgt de galm van kinderpret

en ebt langzaam weg

krakend als trappen 

op het ritme van de wind

kreunen de kruinen

oude boerenkar

wordt voor het paard gespannen

het paard trekt verder

splinternieuwe bank

als grote splinter leef jij

verder voor een broek

de avondlucht glipt

binnen langs jouw balkon dat

voor mij open staat

de laatste vlinder

zoekt op een mooie herfstdag

naar de laatste bloem

kijk naar de wolken

zei ze tegen me - maar niets

over dat paaltje

ondersteboven

lag de boerin in de wei

compleet van haar melk

dansende dijen

geven haar heupen ritme

en hem extase

de laatste nevel

verlaat de waterspiegel

fluitconcert weerklinkt

lampionnekes 

door drie rode herfstblaadjes

zijdezacht zonlicht

na wind en regen 

buigt de zonnebloem oostwaarts

voor een nieuw seizoen

in oma´s keuken 

bij het krieken van de dag

geuren balletjes

een hemels plafond

nevel als een dik deken

op ons bed van gras

op het rooster ligt

wiebelend door westenwind

een verdord blaadje

lijster in haar vlucht

door een driehoek van takken 

even ingelijst